در اینجا به اختصار آثاری برای مراقبه معرفی می­شود:

1-       1- حفاظت الهی
امام علی علیه السلام می‌فرماید: هر کس از خود محافظت کند، خداوند هم از او محافظت می‌کند. (غرر الحکم و درر الکلم، عبدالواحد بن محمد تمیمی آمدی، ص235.(

 2- رسیدن به معرفت نفس
یکی از امور اهمدر وصولبه معرفتنفس، استقامتدر مراقبت کامل است که همواره انسان به یاد خدا و در حضوراو باشد و ظاهر و باطن انسان در جمیع شئون زندگی او مطابق دستورالعمل مسیر تکاملی او باشد (انه الحق، حسن حسن زاده آملی، ص162.)چون سالک در امر مراقبه مواظبت نمود، حق تعالی از باب مهرو عطوفتانواری را بر او به عنوان طلایع ظاهر می‏گرداند. این مرحله ابتدای تجردنفسی است (رسالة لُبّ اللباب، ص32.)

3- صفای مشاهدات روحی و قلبی
هر چه مراقبت کامل‌تر باشد دریافت‌های قلبیو روحیکه هدایای الهیه‌اند زلال‌تر و صاف‌ترند (رسالة لُبّ اللباب، ص32.) و علاوه بر وسعترزقمعنوی، انطباق آن‌ها با واقعیّت هم بیشتر استزیرا مراقبه‏، کشیک کشیدن نفس است (انسان و قرآن، ص72. (

4- مصاحبت ربوبی و رنگ الهی گرفتن
از آنجا که همنشین مؤثّر است و نفس انسانی نیز خوپذیر، بنا براین کسانی ‏که در مصاحبتبا ملکوتعالمبه سر می‏برند کم‏کم ملکوتی می‏شوندهمانطور که روایت است که خدای متعال می‌فرماید: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند (الکافی، شیخ کلینی، ج2، ص496.)

5- کشف عوالم توحیدی
دوام در حضور و مراقبت‏ موجب انصرافاز ماسوی‌ اللهبه سوی حقیقة الحقائق می‌گردددر اثر مراقبه تامّ و اهتمام شدید به آن و در اثر توجّه به نفس، به تدریج چهار عالم بر سالک منکشف خواهد شد:
1. توحیدافعال: ‌یعنی ادراک می‏کند تمام افعال در جهان خارج استنادبه ذات مقدساو دارد.
2. توحید صفات: در این مرحله، سالک هر گونه علم و قدرت و حیاتو... را که در موجودات خارجیّه مشاهده می‏کند مستند به خدای تعالی می‏یابد.
3. توحید اسماء: در این مرحله، صفات را قائم به ذات ادراک می‏کند. مثلا ‏یابد عالمیّت خود را عالمیّت خدا ادراکمی‏کند و قادریتو سمیعیتو بصیریتخود را همه از خدا می‏داند و بس.
4. توحید ذات: در این مرحله، سالک ادراک می‏کند که آن ذاتی که تمام افعال و صفات و اسماء بدان مستنداست، آن ذات واحد است، یک حقیقت است که تمام این‏ها قائمبه اوست. در اینجا دیگر سالک توجّهی به صفت و اسم ندارد بلکه مشهودش فقط ذات است و بس. در این هنگام تجلّی ذاتی خواهد شد.

2-       6-نفی خواطر

3-       نفی خواطر عبارت است از تسخیرقلب و حکومتبر آن، تا سخنی نگوید و عملی انجام ندهد و تصورو خطره‏ای بر او وارد نشود مگر به اذنو اختیارصاحب آن. و تحصیل این حال بسی صعبو دشوار است و لهذا گفته‏‌اند که نفی خواطر از اعظم مطهّرات سرّ استکه به دنبال نفی خواطر، معرفت الهی و رسیدن به مقصودرخ می‌دهد (رسالة لُبّ اللباب، ص 150.)و صد البته باید زیر نظر استادی اسلام‌شناس و مربی انجام گیرد.